Po
tak niemiłosiernie długiej nieobecności w moim blogowym światku wypadałoby
napisać notkę przynajmniej na 20 stron, z przypisami, spisem treści i
komentarzem redaktorskim. Nazbierało się zaległości i nieopisanych wydarzeń, i
właściwie nie wiadomo, od czego zacząć, a co pominąć.
Zacznę zatem od teraz.
Teraz, 5.08.2012, o godzinie 16.39, siedzę w swoim pokoju w Warszawie, na
Kabatach, pod lasem, przy otwartym oknie, za którym rozpościera się deszczowa płachta
i pachnie wakacjami w Milukach, słucham trójkowej Siesty i piję earl greya z
jaśminem. I piszę właśnie to. Bezrozumny sąsiad skończył już swoje nieudolne
próby brzdąkania na gitarze elektrycznej, więc otaczają mnie jedynie przyjemne
dźwięki z Cabo Verde. Z pomrukiwaniem burzy w tle.
Wczoraj.
2 czerwca wysiadłam z polskiego busa na lubelskim dworcu pekaes, pod zamkiem. Gwar
dobiegający z bazaru tuz obok, kamieniczki na Podzamczu
wybudowane po wojnie, tłumek na przystanku, przenikliwy wschodni wiatr – i wiem
już, że jestem w domu. Wcisnęłam się w 31 i już po kilkunastu (no może 20)
minutach byłam na Czubach. Na Jutrzenki metamorfozy – przede wszystkim zmienił
się numer mieszkania. Ale nowe lokum wypełnia ta sama atmosfera, która
widocznie postanowiła przenieść się razem z tymi trzema zwariowanymi
niewiastami. W kuchni nadal niepodzielną władzę sprawuje stół, bezwzględnie
skłaniający do przesiadywania przy nim, słuchania radia (wciąż tego samego, na
baterie) i jedzenia – picia – plotkowania. Przyjemny rozgardiasz i atmosfera
starych, dobrych czasów. Po obiedzie piłyśmy dziwny alkohol o zielonym smaku
kiwi i jadłyśmy orzechy karmelizowane osobiście. A to przecież dopiero
przedtakt, przedakcja. Wieczorem wybrałyśmy się tam, gdzie całe miasto zdążało
tłumnie, głodne rozrywki, chleba i igrzysk, a może nawet kultury.
Już
na Krakowskim Przedmieściu trafiłyśmy na ciekawy performens – przejście dla
pieszych porastała trawa, a skąpo odziani ludzie przemierzali ulice boso,
prezentując przedziwną choreografię. Przyjrzałyśmy się temu przez chwilę, by
zaraz ruszyć dalej, w kierunku Bramy Krakowskiej, za którą otwierał się świat
dźwięków, słów i obrazów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania człowieka. W
powietrzu wirował karnawał, a wśród tłumu panoszył się klimat nieustającego
święta. Nawet powszednia magia wschodniego miasta przystroiła się w odświętne
szatki. Plac po Farze drżał od muzyki. W Zaułku Panasa ostatnim tchem
przypominał o swoim istnieniu połamany świat Schulza, nieprzystawalny i
niezbędny. Niewidzialne ślady dawnych obecności po kryjomu wyznaczały trasę
wędrówki kulturalnej ludzi teraźniejszości.
Odjeżdżając
stamtąd, starałam się nie patrzeć za siebie. Nie oglądać się, bo pewnie
rzuciłabym wszystko i tam została – a to przecież jeszcze nie pora. Tymczasem
na placu boju zostaje nadzieja, że czas nadejdzie.
A
w Warszawie… Niespełna dwa miesiące później obchodzono rocznicę Powstania.
Uroczystości odbyły się już w przeddzień, tak aby 1.08 wszyscy
kombatanci-weterani mogli bez przeszkód uczestniczyć w koncercie pewnej
światowej gwiazdy. Zatem i ja, choć weterannością nie mogę się poszczycić,
wybrałam się w ostatni lipcowy wieczór na Plac Krasińskich, uzbrojona w
przekonanie, że zobaczę coś naprawdę godnego i że doznam wreszcie – w tej
nieszczęsnej stolicy – jakichś wrażeń estetycznych oraz duchowych przeżyć
kulturalnych. Zwłaszcza że zapowiadało się nieźle: spektakl „1944 Miasto 2012”
reżyserowany przez Jacka Bończyka, wśród artystów Piotr Machalica i garść
młodych ambitnych aktorów. Tym bardziej się zawiodłam. Tak srodze, że aż nie
chce mi się o tym pisać, na samo wspomnienie ogarnia mnie niesmak. Niech zatem
opadnie kurtyna milczenia.
Na
szczęście przede mną rozpościerała się perspektywa kilkudniowego pobytu w
Trójmieście.
